"No te quiero sino porque te quiero" foi/é um poema que Pablo Neruda dedicou a Amália Rodrigues.
Pablo Neruda encontrava-se em Paris, em 1967, na companhia de sua esposa, Matilde Urrutia, para participar num encontro internacional de poetas.
Amália deu um concerto no Teatro Bobino, a que Neruda assistiu.
O famoso autor chileno ficou tão impressionado com Amália que quis oferecer-lhe um poema.
E assim, num guardanapo, foi rabiscado o seguinte:
"No te quiero sino porque te quiero y de quererte a no quererte llego y de esperarte cuando no te espero pasa mi corazón del frío al fuego.
Te quiero solo porque a ti te quiero, te odio sin fin, y odiándote te ruego, y la medida de mi amor viajero es no verte y amarte como un ciego.
Tal vez consumirá la luz de enero, su rayo cruel, mi corazón entero, robándome la llave del sosiego.
En esta historia solo yo me muero y moriré de amor porque te quiero, porque te quiero, amor, a sangre y fuego."
Anos mais tarde, já na década de '80, Amália foi convidada a apresentar-se no Chile, na capital Santiago, para actuar no Teatro Astor.
Após o recital, foi coagida a cumprimentar Augusto Pinochet. Recusou terminantemente.
NOTA: Amália morreu há 21 anos, a 6 de Outubro de 1999.

ความคิดเห็น